5/5/09

Soledat


Cada mes feba as suyas maletas y á o cobexo d´a nuei saliba de casa, sin catar ta zaga, sin pensar ni un inte en o que yera fendo, se sentiba desdichada, solenca... no trobaba o suyo puesto, sapeba que ixe no yera o suyo puesto, pero a eszena se segundiaba una y atra begada y o final siempre yera o mesmo, fer meya buelta de bez que d’a suya boca saliba un chicot pero fundo sospiro...

No hay comentarios:

Publicar un comentario