29/4/09

O país d´os corazons penchants



Dimpués de muitos, muitos países besitaus, plegó en o país d´os corazons penchans, paró cuenta que o que yera iu escando sin esscanso, lo que tanto angluziaba, lo lebaba con él mesmo de contino.

Nina, a nina d´a selba



Os suyos cabellos perén flotan en l´aire, d’una color rosa que marabilla á tot qui tien a suerte de conoxer-la, o misterio que la rodia ye estraniamén atrayén.. Ye dulza, pero de bez distán y tien un don, contar falordias, no cualsiquier falordia, falordias de miedo, de misterio. Bibe en a selba, se diz Nina, siempre ba con o suyo moñaco, "Siñor Gosicallos". Si la quieres trobar sólo tiens que siguir as flors naranchas, una luz curiosamén rosa t´abisará d´a suya presenzia, i serás zerqueta, muito zerqueta, ixo sí, tiens que creyer-ie, si no, a selba, baxo a influyenzia d´a suya polideza ferá una fortaleza de brancas y fuellas y mái te dixarán plegar en ella.

28/4/09

Sr. Campano


Siñor Campano yera muito desdichau, toz s´arregiban

d´él por o suyo aspeuto, o nombre tampoco no l´aduyaba, ye platero.
Os ninos li feban a mofla y lo encorreban por as carreras cantando rimas y fendo-li momos. Dengún no charraba con él, dengún no lo conoxeba.
Un diya, yera tan triste que pilló a suya cordion salió á la carrera y tañó una melodía tan trista que crebó l´alma de toz os que yeran á o suyo arredol.
Replecoron que, por a suya farcha, no eban feito un poder ta conoxer-lo y que Siñor Campano yera terriblemén desdichau.
Una nina que yera á o canto d´él cuan tañeba, se ficó a man en a pocha y sacó una bola roya que brilaba, catando á os güellos á Siñor Campano, dizió: Me fa duelo, Siñor, que a nuestra inoranzia li aiga feito tanto mal. li doi un trozet d´a mía felizidat ta que la lebe con busté por do i baiga.
Siñor Campano no podió amagar a suya emozión y li dizió: No t´alticames nina, o sólo feito que te bi aigas amanau ya ye o mío trozet de felizidat.




O nino codete



Se diz que, en as fiestas d’un lugar, un nino muntó un codete y se pasó 20 años bolando. No dizen cómo aturó, pero rezentan que se sintió una tremenda esclatada y que nunca más se tornó á beyer á o nino codete. A suya maí desaconortada dizió "mái sapeba cuan aturar".

Os mediebolus


Se diz que fa muitiiiiiismas muitiiiiiiismas añadas, esistioron unos monstros clamaus "mediebolus" s’amagaban en os castiellos, digo s’amagaban, porque dengún no adubió á beyer-los aintro, pero se sentiban.

A! pero ixo sí, cuan a nuei trayeba tronada saliban d´o suyo amagatón y patrullaban por as carreras dixando-ie un bayo malebolo y berde, á la begada que entonaban una arizonán canta.

"Semos os terribles monstros mediebolus que xorrontamos á os ninos y biellos perellos.
Pero si belún gosa aturar-mos, li amostramos as diens y se parlatica en beyer los.


bolar



Dende ninón sonió con bolar... se debantaba como un rayo, correba por o carrerón, que yera muito largo y, ta la suya impazenzia, inrematable. Meteba toda mena de sillas, libros, tot lo que li podese aduyar ta plegar en o cobalto d’a nebera, y antis que o suyo pai lo podese pillar, blincaba con os brazos ubiertos. No me demandez cómo, pero nunca no se feba mal, lugo lo sentiba correr enta yo chilando "“¡¡¡lola, lola, puedo bolar, puedo bolar, puedo bolar!!!”
" O suyo pai estió en momentos de l’infarto muitas begadas, creigo que o pelo li se quedó blanco tan choben de tanta estreta por parti de Wily. O malo estió cuan crexió y a nebera li se quedó chicota... Pero astí lo tenez, con o suyo suenio feito reyalidat, nabatiando por o ziel y tenendo de compañía las suyas aimadas boiras. Pro bien, Wily, sapeba que poderbas.

27/4/09

Agüerro




Ordenó á os suyos disziplos cubrir a selba
con tonos royencos y de colors ocres,
ta que garra ser que i pasase,
en beyer o espeutaclo, no s’emozionase.

Luzía y a suya compañía


Luzía yera una ninona muito, muito feliz.
en o suyo almario teneba una familia de monstros, bai sí, pero no tos xorrontez, no yeran monstros malos, yeran buenos, tan buenos que cadagún feba o suyo papel.
Don Papamutus, o monstro azul y más serioso, s’encargaba de que á Luzía dengún no li fese mal.
Doña Mamamutus, toda de rayas y con una riseta que li plegaba...bueno, no puedo dizir d´orella á orella pero teneba una gran riseta.
s’encargaba de que Luzía no se fese mal, cuan beyeba periglo de trepuzón, de topetazo con atro nino, u d’embarfada, ascape bi amanixeba.
Y Bebemutus, o más trazón y chicorrón que s’encargaba de Luzía, de que perén se gronxiase, encara que toz sapeban que más que entretener á Luzía s’entreteneba él.
Luzía s´ha feito gran y en o suyo almario ya no tien á ixos amigos tan peculiars pero bella nuei se debanta, ubre a puerta con muito cudiau y sansonia...

Papamutos, Mamamutos, Bebemutus
i soz?


Abiadora



Cada libro ye un biache, no creyez?
Pos ixo ye o que pensaba Irene,
cada begada que ubriba un libro, se meteba o suyo casco,
os suyos mirallos y dando un blinco se’n puyaba en o suyo lomo.
bella cosa pasaba...bella cosa acayezeba, as luzes s´amortaban,
as finestras s´ubriban, bolaba, bolaba dica que se feba de diyas.





Marionetas



Y demandó con todas as suyas fuerzas estar libre,
de botiboleyo as suyas bagueras se combirtión en ligallos de seda,
que fazilmén podió sacar-se...y mái más se sintió marioneta.




23/4/09

Noa y a suya caxeta




Tos presento á Noa, una ninona muito espezial
Tien una caxeta que no trafega de bista.
Do bi alza un tresoro que toz os que la rodian

deseyan tener... os suyos pochons

A mía ballena



A mía ballena nunca no ye plena.

Soi un pirata que sulca os mars

ta que minche y s´aduerma.
Y si belún se bi amana, lis chilo y esfurio
con a mía espada de fusta.

Empezipiamos á debuxar

Que diya bi ha millor ta enzetar
iste blog que o diya de San Chorche.

Asinas que a fer-ne de fainas que bi´n ha muitas, y como ye
un diya espezial, un debuxo adedicau á o nuestro patrón.



Chorche y o suyo Dragón